Op een nieuwjaarsochtend reden wij naar het dorpscafé voor een kopje koffie en een vers brood. Certainement monsier, ét bonne année.

Natuurlijk moesten er meer beste wensen worden uitgewisseld. We mochten niet meer weg - we hoorden toch immers ook bij het dorp. Voordat we naar huis konden, moesten we eerst een glaasje champagne met het hele cafe te drinken én een mosseltje meeëten. Het was nog vroeg, maar 's lands eer wilden we niet bedoezelen. Zeker niet zo vroeg in het jaar.

Champagne smaakt in de ochtend iets voller, kan ik jullie verzekeren. Witte wijn ook. Want die hoorde bij de moules de Zeelande (da´s toch uw land meneer) farcies, die de toenmalige eigenaar van de volledige middenstand in het dorp uit zijn oven (voorheen van de dorpsbakker) haalde.

Enfin, pas tegen het einde van de ochtend rolden we weer naar huis, aangeschoten maar mèt recept, dat in de loop der jaren verbeterd werd door mijn levensgezel.